Een pleidooi voor de vraag

Een aantal maanden geleden heb ik met enige aarzeling een account op twitter aangemaakt. De nieuwsgierigheid naar wat sommigen beweegt om zo actief te zijn op dat platform won het van de angst voor alle meningen en oordelen die ik langs zou zien komen. Bijna bij alles dat op mij afkomt in het dagelijks leven, popt er een vraag in mij op. Lees ik dat Jeroen (Rietbergen) weer terug is bij Linda (de Mol), kan ik het niet tegenhouden om na te denken over wat de beweegredenen zouden kunnen zijn dat Linda daarvoor kiest. De enige aanname die ik doe, is dat mensen een goede reden hebben om te doen wat ze doen. Als een cliënt een hoge lijdensdruk ervaart, zal ik eerder de vraag stellen ‘Hoe hou je het vol?’ dan het idee uiten ‘Dat je dit volhoudt!’. Ik wil het oprecht weten. De vraag geeft zoveel meer dan een mening of oordeel, is mijn idee. Waardevolle antwoorden, à la ‘ik doe het voor mijn kinderen, ik hoop me ooit weer beter te voelen en dan mijn werk weer op te pakken’ zorgen gelijk voor perspectief en leven in een gesprek. Ondertussen ben ik nog zoekende zo niet dolende op twitter, tussen de soms snoeiharde oordelen op geregeld interessante posts van anderen die hun best doen de wereld iets mee te geven. Hoe ik dat volhou? Ik heb de hoop dat de vraag uiteindelijk zal zegevieren en bij deze mijn eerste pleidooi voor deze sympathieke en waardevolle communicatievorm.