Corry Konings als co-therapeut

Een cliënte van 27 jaar vertelt over allerlei keuzes die zij niet maakt en stort daarbij een hoop belemmerende gedachten en overtuigingen uit. Zo wil zij graag een andere baan, alleen vindt zij dat zij dit niet kan maken tegenover haar huidige werkgever. Ook wil zij graag een tijd naar het buitenland, maar zij is bang dat zij haar moeder daarmee verdriet doet. Voor ik het kan tegenhouden, popt bij mij het refrein van het lied van Corry Konings ‘Leven en laten leven’ op. Terwijl cliënte verder vertelt, krijg ik het deel  ‘Je stelt nooit iedereen tevreden, zorg dat je zelf tevreden bent’ niet meer uit mijn hoofd. Ik bedenk dat het goed zou zijn als ik dit nummer aan haar laat horen. Nu houden belemmerende gedachten míj echter tegen: ‘ik kan toch niet aankomen met een nummer uit 1990 (!)’, ‘cliënte was toen nog niet eens geboren’, ‘ze zal mij wel een oude taart vinden’, ‘het is misschien niet eens te vinden op internet’, ‘leeft Corry Konings eigenlijk nog?’ en zo gaan mijn gedachten nog even door. Ik herken een parallelproces en besef dat ik misschien het goede voorbeeld moet geven. Lak dus aan wat zij wellicht van mij vindt, breek ik door de barrière van mijn gêne heen en met de woorden ‘je zult me misschien een oude doos vinden’ ga ik op internet op zoek naar het nummer. En jawel, een paar seconden later, schalt Corry Konings luidkeels uit de speakers. Niet wetend of cliënte het al dan niet meent (grote kans immers dat zij ook mij tevreden wil stellen!), geeft zij aan het een goede tekst te vinden. Een aantal sessies later, vraag ik haar hoe het al beter lukt om keuzes te maken. Tijdens haar antwoord, worden we onderbroken doordat haar telefoon gaat. Corry Konings schalt weer door de kamer, ditmaal via haar telefoon. “Excuus”, zegt ze, “vergeten op stil te zetten, aan de ringtoon te horen is het mijn moeder of mijn leidinggevende, dat helpt mij herinneren dat ik niet iedereen tevreden kan stellen”. DANK je wel Corry, je leeft nog (dat weet ik inmiddels) en hóe!