Vandaag had ik een intakegesprek met een jonge vrouw. Geboeid luisterde ik naar haar verhaal, waarin zij onder andere vertelde over de ingewikkelde keuze om het contact met haar moeder te verbreken. Aan het eind van het gesprek geeft ze aan dat ze het een fijn gesprek vond. Ze licht toe: “Je reageert.” “Ik reageer..?” vraag ik verbaasd. Dat lijkt me het minste dat ik kan doen. Ik moet denken aan de psycholoog (dokter Rossi) in ‘Gooische vrouwen’, die apathisch onderuitgezakt in zijn stoel allerlei sores aanhoort. “Zo bestaan ze echt”, spreekt cliënte uit ervaring. Ik moet bekennen dat ik in tijden dat ik in loondienst bij een grotere instelling werkte, ook echt niet álles meer meekreeg tijdens de zevende of achtste sessie van de dag. En ja, de administratiedruk is hoog en oké, als psycholoog heb je vaak ook een eigen leven en mijn gedachten dwalen ook wel eens af naar dat leven. Maar ik hoop toch echt dat op de dag dat ik niet meer reagéér, iemand zo attent is mij daarop te wijzen. Dan schakel ik namelijk direct over op mijn back-up plan: solliciteren naar de functie van attractiemedewerker bij de Kookpotten in de Efteling. In gedachten neurie ik dan op de melodie van ‘Monsieur Cannibale’: ‘ik re-a-geerde niet meer en daarom sta ik hier, tadatada..’
